Hep ben haklıyım… Hep beni üzüyorlar…. Neden hep bunlar benim başına geliyor.. Neden… Neden…
Ya birde ben “ona” ne yaptım, onu üzdüm mü? Ya diğerlerine…
Aslında ben hep doğruyu yapıyorum demek mümkün değil ama biraz da… ah biraz da ben hatalıydım diyebilsek… Özür dilemek yerine, hatamızı kabul etmekyerine onu düzeltecek bir hareket yapsak.. Bir gülücük, güzel bir sevgi sözü… yada … yada aslında yapılması doğru olan… O kişiye ulaşıp ona sarılamk ve sıcaklığmızı hisstirecek şekide yaklaşarak ona… Verebilmek… Tüm düşüncelerimizi, duygularımızı ve en önemlisi kalbimizi…
Ama niye yapmıyoruz, yapamıyoruz….
Daha iyisini, uygununu yada çevrece kabul görenini mi bekliyoruz…. Ne zamana kadar bu bekleyiş….
Ya o beklediğimiz geldiğinde biz burada değilsek, ya gelen bizim beklediğimiz değilse….
İşte “KARAR ANI”….
